Quid affers, cur Thorius, cur

Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed haec in pueris; Hic nihil fuit, quod quaereremus. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Duo Reges: constructio interrete. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Si quae forte-possumus. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Nunc de hominis summo bono quaeritur; Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quae duo sunt, unum facit. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

An hoc usque quaque, aliter in vita? Hunc vos beatum; Quid vero? Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Bork Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.

Sullae consulatum? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Recte dicis; In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

Oratio me istius philosophi non offendit; Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Cave putes quicquam esse verius. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Si quae forte-possumus. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Ea possunt paria non esse. Bork Illud non continuo, ut aeque incontentae.